شعر زیر بریده ای از یک مثنوی بلند برای حضرت بقیه الله‏الاعظم(عج) که با عنوان مثنوی ظهور توسط "سیاوش امیری" شاعر و پژوهشگر انقلاب و دفاع مقدس سروده شده که به مخاطبان عزیز تقدیم می‏شود: 

من آمده ام شکسته دل‏ها /غلتیده میان آب و گِل‏ها 

بر شاخه ناله بلبلی هست 

بر شیشه گریه غلغلی هست 

بشنو تو ترانه های بلبل  

در سینه دلت فتد به غلغل 

برخاسته‏ام بهار در دست  

رقصان و تلوتلو خوران مست 

مِی می چکد از سرِ زبانم  

بس خمره نهفته در دهانم 

گر باز شود دهانم ای دوست  

صد فتنه کند زبانم ای دوست 

بر مستی ما ببخش هر چیز 

نشنیده کسی ز مست پرهیز: 

باز آمده‏ام به یاری ایل  

پایان بگرفته خواری ایل 

باز آمده‏ام به آیش باغ  

بی پرده کنم نوازش باغ 

دیری است نخورده شخم این باغ 

دیری است ندیده تخم این باغ 

من آمده‏ام که تک سوارم 

من خنده باغ در بهارم 

من آیینه‏دار آفتابم 

روشنگر چار و یک کتابم 

میراث من است شب‏ستیزی  

بر بام سحر ستاره ریزی 

من وعده کل سرورانم  

پابوس همه پیمبرانم؛ 

من آمده‏ام که ساعتم من  

آغازگر قیامتم من 

من آمده‏ام که رهنمایم 

من صاحب امر و کدخدایم 

ای نسل ترانه‏های پاییز  

با عطر محمّدی در آمیز 

گل نقش رُخ فرامُشان نیست  

عرفان گل باغ خامُشان نیست 

گل نقش رُخ پری چهر است  

گل آیینه لطیف مهر است 

گل مخمل دامن زمین است  

گل خاتم سبزه را نگین است 

عرفان گل باغ آشنایی است  

منظومه روشن رهایی است 

عرفان شط آب در کویر است  

دارایی و گنج هر فقیر است 

عرفان پل راه رهسپاران  

منظور دل امیدواران 

بشتاب به سوی باغ عرفان  

برگیر به ره چراغ عرفان 

********************* 

من آمده‏ام هَلا جوانان 

هم نسل شماست پیر دوران 

من آمده‏ام به مِی فروشی  

در کهنه مِی‏ام نوین خروشی 

من خادم آستان عشقم  

من راوی داستان عشقم 

صد دشت شقایق است با من  

صدها گل عاشق است با من 

چون نوح شدم رفیق توفان 

من بت شکن ام خلیل پیمان 

من آیینه جمال یارم  

من یوسف آخرین قرارم 

من شاخه ریشه قدیم‏ام 

من جلوه موسی کلیم‏ام 

جا پای من است چاه زمزم 

مفتون من است پور مریم 

من چشمه آب جاودانم  

چون خضر شده نگاهبانم ؛ 

هر کس که محمد (ص) و علی (ع) را  

هر کس که امام اوّلی را 

باور بنموده بی کم و کاست  

بی باور من چه کرده درخواست ؟! 

من آمده‏ام شکسته دل‏ها 

غلتیده میان آب و گِل‏ها 

تاوان دل شکسته تان چند 

یک برق نگاه خسته‏تان چند؟! 

من آمده‏ام که دُخت زیبا  

آسوده دل از گزند و یغما 

با یک سبد از جواهر ناب  

و زنبیلی از طلای نایاب 

هر جا که رَود نبیند آزار  

در کوچه و شهر و کوی و بازار 

من آمده‏ام که شیر و آهو  

یک گلّه نه آنکه هر که یک سو 

من آمده‏ام که گرگ با میش  

یکجا نه غریبه، بلکه چون خویش 

آرام و قرار برگزینند 

آسوده کنار هم نشینند...